به گزارش پایگاه خبری آرمان گیلان، اسماعیل میرغضنفری امروز (سهشنبه، ۱۱ آذرماه) در آیین نکوداشت روز جهانی خاک با حضور دانشجویان و اعضای هیئتعلمی دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه گیلان و با شعار «خاکهای سالم برای شهرهای سالم» در تالار حکمت دانشگاه گیلان، به اهمیت حیاتی خاک در پایداری زندگی و محیطزیست اشاره کرد.
میرغضنفری با بیان اینکه «همه داشتههای انسان از خاک آغاز میشود»، اظهار کرد: هرچند خاک در کنار آب، باد و آتش یکی از ارکان اصلی طبیعت است، اما در دهههای اخیر به دلیل بیتوجهی و مداخلات نادرست انسانی، بیشترین آسیب را متحمل شده است. بسیاری از حوادث طبیعی که امروز شاهد آن هستیم، از سیلهای سالهای گذشته تا خسارات زیستمحیطی اخیر، نتیجه همان نامهربانی با خاک و محیطزیست است.
تغییر کاربریهای غیرمجاز از بزرگترین آسیبهاست
فرماندار رشت با اشاره به اینکه گیلان با وجود برخورداری از کمتر از یک صدم مساحت کشور، سهم مهمی در تولید محصولات استراتژیک کشاورزی دارد، افزود: خاک این استان از حاصلخیزترین خاکهاست، اما متأسفانه تغییر کاربریهای ظالمانه، ویلاسازیهای بیضابطه و تجاوز به اراضی کشاورزی ضربات جبرانناپذیری به این سرمایه ملی وارد کرده است. بخشی از مشکلات امروز، حاصل فاصله گرفتن ما از زیستطبیعی و عدم رعایت حرمت خاک است.
مشکلات زیستمحیطی نتیجه کاستیهای رفتاری ماست
وی با اشاره به انباشت زباله، تخریب طبیعت توسط گردشگران و بیتوجهی عمومی نسبت به اصول محیطزیستی تصریح کرد: هرچند در تریبونها از آسیبهای محیطزیستی گلایه میکنیم، اما در مقام عمل کمتر به وظایف خود توجه داریم. بخشی از دشواریهای مدیریت پسماند، آلودگی محیط و وضعیت رودخانهها، ناشی از همین کاستی رفتاری و عدم مسئولیتپذیری جمعی است.
هیچ رابطهای میان ناهنجاریهای اجتماعی و تغییرات اقلیمی وجود ندارد
میرغضنفری در بخش دیگری از سخنان خود با نقد برخی دیدگاههای غیرعلمی درخصوص تغییرات آبوهوا تأکید کرد: کاهش بارندگی و تغییرات اقلیمی موضوعاتی علمی است و نسبت دادن این پدیدهها به رفتارهای اجتماعی نادرست و غیرکارشناسی است. مسائل محیطزیست و اقلیم بر مبنای دادههای علمی تحلیل میشود و نباید آنها را با داوریهای غیرعلمی گره زد.
فرماندار رشت در پایان با بیان اینکه «زمین امروز غمگین است»، گفت: اگر به دنبال شهر سالم، زندگی سالم و آیندهای پایدار هستیم، باید نگاه خود را نسبت به خاک و طبیعت اصلاح کنیم. مهربانی با خاک، نه یک توصیه شعاری، بلکه ضرورتی علمی و حیاتی است.
